Huzur Evi .. Yaşanmış İbretlik Hikayeler Hakkında Detaylar

Hikayeler günümüzde çokça okunan eserlerdir. Genellikle hayata dair öğütler vermektedir. Yaşlı insanların sonsuz bir bilgeliği vardır. Yalnızca hayat hikayelerini dinlemek için tüm kalbinizle istekli olmalısınız. Yaşlılar yıllar boyunca biriktirdikleri bilgeliği takdir etmemizi isterler. Yazımızda hikaye örnekleri, hayata dair yaşanmış, anlamlı,hikayeler bulabilirsiniz.

 

YaÅŸlılığa karşı bilgi ve erdem, en kusursuz silahtır. 
YaÅŸlılık sanatı, gelecek nesillere bir engel deÄŸil, bir destek; bir rakip deÄŸil, bir fikir ortağı gibi görünme sanatıdır.
Ölümü kabul etmeyi öÄŸrenmek yaÅŸlı insanların bilgeliÄŸinin temel kısımlarından biridir. 
Ä°ÅŸin aslı ölümün yakın olduÄŸunu kabul ederler fakat bu onların hayatlarını yaÅŸamalarına engel deÄŸildir. 

Bu cuma görev sırası benimdi. Ä°lçemizde bulunan yaÅŸlı bakım ve huzurevine gidecek, huzurevi sakinleriyle birkaç saat geçirecektim. 
Biraz hüzünlü olabilirdim ama bir çocuÄŸun bayram ziyaretine giderken duyduÄŸu heyecanın aynısını taşıyordum. 
Aile büyükleriyle geçen çocukluÄŸumun ardından bu tür ziyaretlerde ilk aklıma gelen, kendi aile fertlerim oluyor ve 
çocukluÄŸuma sarılıp öyle kalmak istiyorum. Geçen yıllara inat hep aynı saflıkla sevmek onları.

Sevgi ve ÅŸefkate en çok ihtiyaçlarının olduÄŸu vakitte tek başına kalmanın adı bu olsa gerek. 
Åžehirde ne kadar yalnız varsa hepsinin toplandığı bir ev hayal ediyorum. Evin çatısında büyük delikler, 
pencereleri tahta yamalı, perdeleri sararmış, odaları is kokuyor. 
Yarası birbirine benzese de acısı farklı insanların soluÄŸu sinmiÅŸ her yana. 
Kiminin acısı nasır baÄŸlamış, kimi hala ilk gün gibi kanıyor. Evin içinde koca bir boÅŸluk, 
boÅŸluÄŸa aynı yerden bakan gözler, kalplerin üstünde eller, eller hep soÄŸuk.

Yol boyunca planlar kurdum. Heybemdekiler onları mutlu etmeye yetecek mi bilmiyordum. 
Kur’an-ı Kerim okumak, onlarla sohbet etmek, belki ufak hediyeler götürmek. 
Kendimi onların yerine koymayı düÅŸünüyor, onları anlamaya çalışıyordum. Ä°yi ama yalnızlığı nereye sığdırabilirim ki? 
Önce kursuma gittim. ÖÄŸlene dersim bitti. Gönüllü olarak ziyarete gitmek isteyen dört öÄŸrencimle birlikte huzurevinin yolunu tuttuk. 
Ä°çimden onlar için edeceÄŸim duaları geçiriyorum.

Nihayet kapıya geldik. Ä°çeri girdiÄŸimizde kapıda bulunan bir görevliye derdimi anlattım. 
Kadın görevli her hafta bir arkadaşımız geldiÄŸi için duruma alışkındı, bizi hemen yaÅŸlılarımızın olduÄŸu kata yönlendirdi. 
Odaya girdiÄŸimde henüz gelmemiÅŸ olanlar vardı. Yanımda bulunanlar biraz beklememi istediler.
“Elbette beklerim” dedim. Kimi pencereden dışarı bakıyordu kimi hüzünle gözlerini yer döÅŸemesinde gezdiriyordu. 
Kimi de sıcacık gözlerini bana çevirmiÅŸ öylece bekliyordu. YaÅŸlılarla sohbet çocuklarla sohbete benzer, her ikisi de riyasız ve samimidir. 
Programdan önceki ufak sohbetlerde hayat  arkadaşını erken kaybedenler, evlatlarına yük olmamak 
düÅŸüncesiyle gelip huzurevine kendi kayıt olanlar kaç yıldır burada olduklarını anlattı. 
Yılların kaydı böyle yerlerde daha bir özenli tutuluyormuÅŸ, anladım.

Bu buluÅŸmalara önayak olan Cemile Teyzemiz de geldikten sonra programımız baÅŸladı. 
Kendimi tanıttıktan ve ufak bir  hasbihalden sonra, ilk söz ilahi kelamındı. Kur’an-ı Kerim okumaya baÅŸladım. 
Birlikte salavatlar getirdik, dualar ettik. Gelirken öÄŸrencilerimle aldığımız ikramlıklar eÅŸliÄŸinde sıra çay sohbetine geldi. 
GençliÄŸinde Ä°stanbul Sultanahmet civarında ikamet eden, kırk senelik iÅŸ hayatının ardından emekli olan 
ve eÅŸini de kaybedince huzurevine gelerek kaydını yaptıran Cemile Teyze sözü aldı:
“Doksan yaşında olabilirim ama kalbim ve ruhum, beden yaşım ne olursa olsun Rabbimin verdiÄŸi imanla dipdiri. 
Sabah uyandığımda gözlerimi açabildiÄŸim için, yatağımdan kalkıp ihtiyaçlarımı giderebildiÄŸim için en önemlisi 
kalp ameliyatı olamama raÄŸmen hala Allah’ı zikredebilecek bir nefesim olduÄŸu için sonsuz ÅŸükürler olsun.”

Sohbet koyulaşınca odada kalan arkadaÅŸlarına yardımcı olduÄŸunu, onlara sahur yemeÄŸi gibi güzel davetler verdiÄŸini de öÄŸrendim. 
Çayımın son yudumunu da içtim ve bardağı sehpaya bıraktım. 
Aklımdan geçen veda sözlerini sıralamaya hazırlanırken kat görevlisi kadın içeri geldi ve sehpa üzerindeki boÅŸalan 
çay bardaklarını yanında getirdiÄŸi tepsiye toplamaya baÅŸladı. Herkes bir anda cebinde taşıdığı küçük para kesesine sarıldı ve çayların parasını ödemek istediler.
“Ä°zin verirseniz çaylar benim ikramım olsun.” dedim. O an sessizlik oldu. 
Birden saÄŸ kulağıma naif bir ses iliÅŸti: 
“Hocam bizim hayatımız ÅŸu duvarlar arasında geçiyor. Misafirlerimize bir ÅŸeyler ikram etmenin tarifsiz mutluluÄŸunu yaşıyoruz. 
Ä°znin olursa çayları arkadaÅŸlarımız ikram etmek isterler. Yine de teÅŸekkür ederiz.” Yutkunamadım. 
Derin bir nefes alıp bütün yaÅŸlılarımıza “Allah yaptığınız ve bundan sonra yapacağınız bütün hayırları kabul etsin.” dedim. 
Bir sevgi girdabında hızla dönerken buldum kendimi. 
Åžefkatli bakışlar, katıksız sözler, mahcup yüzler...

ÖÄŸüt vermeye gittiÄŸimi sanıyordum, öÄŸüt de aldım, huzur buldum. Åžimdi dışarıda günler nasıl geçiyor öÄŸrenmeliyim

 

 

Hayat yalnızca siyah ve beyaz deÄŸildir, arada grilikler de vardır. Bu, yaÅŸlı insanların hikayelerine kulak verdiÄŸinizde fark edebileceÄŸiniz bir ÅŸeydir. 
Ne kadar küçük görünürse görünsün her bir deneyimin nasıl kocaman bir hayat oluÅŸturduÄŸunu keÅŸfedersiniz. 

TopraÄŸa hizmet ettim meyve verdi
Ä°nsana hizmet ettim inkar etti...

Hepimizin diÄŸer insanlara ihtiyacı vardır. Günün sonunda, insanlar sosyal varlıklardır.
YaÅŸlılık sanatı, gelecek nesillere bir engel deÄŸil, bir destek; bir rakip deÄŸil, bir fikir ortağı gibi görünme sanatıdır.
Allah bir kulunu severse onun hayırlı ilmini ve basiretini artırır ve onun ahlakını güzelleÅŸtirir.