Huzur Evi .. Yaşanmış İbretlik Hikayeler Hakkında Detaylar

Hikayeler günümüzde çokça okunan eserlerdir. Genellikle hayata dair öğütler vermektedir. Yaşlı insanların sonsuz bir bilgeliği vardır. Yalnızca hayat hikayelerini dinlemek için tüm kalbinizle istekli olmalısınız. Yaşlılar yıllar boyunca biriktirdikleri bilgeliği takdir etmemizi isterler. Yazımızda hikaye örnekleri, hayata dair yaşanmış, anlamlı,hikayeler bulabilirsiniz.

 

Yaşlılığa karşı bilgi ve erdem, en kusursuz silahtır. 
Yaşlılık sanatı, gelecek nesillere bir engel değil, bir destek; bir rakip değil, bir fikir ortağı gibi görünme sanatıdır.
Ölümü kabul etmeyi öğrenmek yaşlı insanların bilgeliğinin temel kısımlarından biridir. 
İşin aslı ölümün yakın olduğunu kabul ederler fakat bu onların hayatlarını yaşamalarına engel değildir. 

Bu cuma görev sırası benimdi. İlçemizde bulunan yaşlı bakım ve huzurevine gidecek, huzurevi sakinleriyle birkaç saat geçirecektim. 
Biraz hüzünlü olabilirdim ama bir çocuğun bayram ziyaretine giderken duyduğu heyecanın aynısını taşıyordum. 
Aile büyükleriyle geçen çocukluğumun ardından bu tür ziyaretlerde ilk aklıma gelen, kendi aile fertlerim oluyor ve 
çocukluğuma sarılıp öyle kalmak istiyorum. Geçen yıllara inat hep aynı saflıkla sevmek onları.

Sevgi ve şefkate en çok ihtiyaçlarının olduğu vakitte tek başına kalmanın adı bu olsa gerek. 
Şehirde ne kadar yalnız varsa hepsinin toplandığı bir ev hayal ediyorum. Evin çatısında büyük delikler, 
pencereleri tahta yamalı, perdeleri sararmış, odaları is kokuyor. 
Yarası birbirine benzese de acısı farklı insanların soluğu sinmiş her yana. 
Kiminin acısı nasır bağlamış, kimi hala ilk gün gibi kanıyor. Evin içinde koca bir boşluk, 
boşluğa aynı yerden bakan gözler, kalplerin üstünde eller, eller hep soğuk.

Yol boyunca planlar kurdum. Heybemdekiler onları mutlu etmeye yetecek mi bilmiyordum. 
Kur’an-ı Kerim okumak, onlarla sohbet etmek, belki ufak hediyeler götürmek. 
Kendimi onların yerine koymayı düşünüyor, onları anlamaya çalışıyordum. İyi ama yalnızlığı nereye sığdırabilirim ki? 
Önce kursuma gittim. Öğlene dersim bitti. Gönüllü olarak ziyarete gitmek isteyen dört öğrencimle birlikte huzurevinin yolunu tuttuk. 
İçimden onlar için edeceğim duaları geçiriyorum.

Nihayet kapıya geldik. İçeri girdiğimizde kapıda bulunan bir görevliye derdimi anlattım. 
Kadın görevli her hafta bir arkadaşımız geldiği için duruma alışkındı, bizi hemen yaşlılarımızın olduğu kata yönlendirdi. 
Odaya girdiğimde henüz gelmemiş olanlar vardı. Yanımda bulunanlar biraz beklememi istediler.
“Elbette beklerim” dedim. Kimi pencereden dışarı bakıyordu kimi hüzünle gözlerini yer döşemesinde gezdiriyordu. 
Kimi de sıcacık gözlerini bana çevirmiş öylece bekliyordu. Yaşlılarla sohbet çocuklarla sohbete benzer, her ikisi de riyasız ve samimidir. 
Programdan önceki ufak sohbetlerde hayat  arkadaşını erken kaybedenler, evlatlarına yük olmamak 
düşüncesiyle gelip huzurevine kendi kayıt olanlar kaç yıldır burada olduklarını anlattı. 
Yılların kaydı böyle yerlerde daha bir özenli tutuluyormuş, anladım.

Bu buluşmalara önayak olan Cemile Teyzemiz de geldikten sonra programımız başladı. 
Kendimi tanıttıktan ve ufak bir  hasbihalden sonra, ilk söz ilahi kelamındı. Kur’an-ı Kerim okumaya başladım. 
Birlikte salavatlar getirdik, dualar ettik. Gelirken öğrencilerimle aldığımız ikramlıklar eşliğinde sıra çay sohbetine geldi. 
Gençliğinde İstanbul Sultanahmet civarında ikamet eden, kırk senelik iş hayatının ardından emekli olan 
ve eşini de kaybedince huzurevine gelerek kaydını yaptıran Cemile Teyze sözü aldı:
“Doksan yaşında olabilirim ama kalbim ve ruhum, beden yaşım ne olursa olsun Rabbimin verdiği imanla dipdiri. 
Sabah uyandığımda gözlerimi açabildiğim için, yatağımdan kalkıp ihtiyaçlarımı giderebildiğim için en önemlisi 
kalp ameliyatı olamama rağmen hala Allah’ı zikredebilecek bir nefesim olduğu için sonsuz şükürler olsun.”

Sohbet koyulaşınca odada kalan arkadaşlarına yardımcı olduğunu, onlara sahur yemeği gibi güzel davetler verdiğini de öğrendim. 
Çayımın son yudumunu da içtim ve bardağı sehpaya bıraktım. 
Aklımdan geçen veda sözlerini sıralamaya hazırlanırken kat görevlisi kadın içeri geldi ve sehpa üzerindeki boşalan 
çay bardaklarını yanında getirdiği tepsiye toplamaya başladı. Herkes bir anda cebinde taşıdığı küçük para kesesine sarıldı ve çayların parasını ödemek istediler.
“İzin verirseniz çaylar benim ikramım olsun.” dedim. O an sessizlik oldu. 
Birden sağ kulağıma naif bir ses ilişti: 
“Hocam bizim hayatımız şu duvarlar arasında geçiyor. Misafirlerimize bir şeyler ikram etmenin tarifsiz mutluluğunu yaşıyoruz. 
İznin olursa çayları arkadaşlarımız ikram etmek isterler. Yine de teşekkür ederiz.” Yutkunamadım. 
Derin bir nefes alıp bütün yaşlılarımıza “Allah yaptığınız ve bundan sonra yapacağınız bütün hayırları kabul etsin.” dedim. 
Bir sevgi girdabında hızla dönerken buldum kendimi. 
Şefkatli bakışlar, katıksız sözler, mahcup yüzler...

Öğüt vermeye gittiğimi sanıyordum, öğüt de aldım, huzur buldum. Şimdi dışarıda günler nasıl geçiyor öğrenmeliyim

 

 

Hayat yalnızca siyah ve beyaz değildir, arada grilikler de vardır. Bu, yaşlı insanların hikayelerine kulak verdiğinizde fark edebileceğiniz bir şeydir. 
Ne kadar küçük görünürse görünsün her bir deneyimin nasıl kocaman bir hayat oluşturduğunu keşfedersiniz. 

Toprağa hizmet ettim meyve verdi
İnsana hizmet ettim inkar etti...

Hepimizin diğer insanlara ihtiyacı vardır. Günün sonunda, insanlar sosyal varlıklardır.
Yaşlılık sanatı, gelecek nesillere bir engel değil, bir destek; bir rakip değil, bir fikir ortağı gibi görünme sanatıdır.
Allah bir kulunu severse onun hayırlı ilmini ve basiretini artırır ve onun ahlakını güzelleştirir.